هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی سالمندان مرد فعال ورزشکار بود. 40 مرد سالمند فعال به صورت داوطلبانه و در دو گروه تجربی و کنترل در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی های هر دو گروه، قبل و بعد از هشت هفته تمرین، آزمون های تعادل، کنترل حرکتی، کنترل وضعیتی و راه رفتن گرفته شد. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی ترکیبی شرکت کردند و گروه کنترل در این مدت به انجام فعالیت های روزمره خود ادامه دادند. برای مقایسه نتایج قبل و بعد از تمرینات در هر گروه، در صورت نرمال بودن متغیرها از آزمون تی همبسته و در غیراین صورت از آزمون ناپارامتریک ویلکاکسون استفاده شد، نتایج نشان می دهد یک دوره تمرین ترکیبی در کنترل وضعیتی و عملکرد راه رفتن معنادار نیست، ولی می تواند در بهبود کنترل حرکتی، تعادل در مردان سالمند فعال موثر باشد و احتمال زمین خوردن افراد را کاهش دهد.

زمینه و هدف: با توجه به اینکه دوره سالمندی، با پتانسیل بروز ناهنجاری های اسکلتی عضلانی و به تبع آن تغییر در عملکرد بیومکانیکی همراه است، استفاده از برنامه های تمرینی مناسب با رویکرد پیشگیری یا کاهش تبعات منفی ناشی از این تغییرات، در دستور کار متخصصان حوزه بازتوانی ورزشی و کاردرمانگر ها قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی راه رفتن ارادی مردان 75-60 سال بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، شصت مرد 75-60 ساله داوطلبانه شرکت کردند و به صورت تصادفی در سه گروه بیست نفره، تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی قرار گرفتند. هر سه پروتکل تمرینی، سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. از آزمون های آماری تی وابسته برای مقایسه پیش آزمون-پس آزمون و تجزیه وتحلیل کوواریانس برای مقایسه اثر سه نوع تمرین بر متغیرهای وابسته استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد انجام تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی باعث افزایش معنادار میزان طول گام نرمالیزه، جابه جایی مرکز جرم بدن در محورهای قدامی-خلفی و عمودی، دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و دورسی فلکشن مچ پا و حداکثر نرمالیزه اول Fz (اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین) هنگام شروع راه رفتن ارادی می شود (0/05>P). همچنین انواع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی اثر متفاوتی بر متغیر دامنه حرکتی پلانتار فلکشن مفصل مچ پا ایجاد کردند (0/05>P) (بین تمرینات خشکی و ترکیبی)، اما تفاوت معناداری در میزان اثرگذاری نوع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر سایر متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی هنگام راه رفتن ارادی مشاهده نشد (0/05

زمینه و هدف رشته ورزشی دو ومیدانی از جمله رشته های ورزشی پایه و پر مدال در مسابقات جهانی و المپیک می باشد و لازمه موفقیت در آن بهبود عملکرد ورزشکاران در سنین پایه می باشد و شناخت بهترین راهبردهای بهبود عملکرد و ارتقاء سطح آمادگی و چگونگی تاثیر انواع تمرینات بر این ویژگی ها در جهت ارایه برنامه های تمرینی مناسب از اهمیت و کاربرد خاصی برای مربیان و ورزشکاران برخوردار است. لذا هدف از پژوهش حاضر تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران دوومیدانی کار اکتومورف و مزومورف بود. روش کار روش پژوهش حاضر نیمه تجربی بوده و با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل صورت گرفت. جامعه آماری پژوهش را نوجوانان ورزشکار 12 تا 17 ساله تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل 30 نفر از نوجوانان اکتومورف در دو گروه کنترل و آزمایش(با میانگین سنی 37/1 ±,83/15 و شاخص توده بدنی 20/1 ±,14/20) و 30 نوجوانان مزومورف در دو گروه کنترل و آزمایش(با میانگین سنی89/0 ±,20/16 و شاخص توده بدنی 30/2 ±, 49/21) بودند که در تمرینات نوجوانان دو و میدانی حضور داشتند. در این مطالعه برنامه تمرینی شامل 8 هفته تمرین ترکیبی برای هر یک از گروه های تجربی بود که تمرینات ترکیبی را به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه انجام دادند. برای بررسی توان از آزمون سارجنت، برای بررسی سرعت از آزمون دوی سرعت 30 متر، برای بررسی تعادل پویا از آزمون تعادل تست ستاره (SEBT)، برای ارزیابی انعطاف پذیری از آزمون تخته انعطاف پذیری استفاده شد. برای تحلیل داده ها در کنار آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار و. . . ) از آزمون آنالیز کوواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. یافته ها نتایج پژوهش حاضر نشان داد که هشت هفته تمرین ترکیبی (پلایومتریک و مقاومتی) بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران دوومیدانی کار اکتومورف و مزومورف اثر معنی داری دارد. همچنین این تمرینات بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی پسران دوومیدانی کار اکتومورف اثر بیشتری نسبت به ورزشکاران مزومورف ایجاد می کند. نتیجه گیری نتایج این پژوهش می تواند مورد توجه و استفاده مربیان در توسعه آمادگی ورزشکاران دوومیدانی و همچنین استعداد یابی ورزشی در رشته دو و میدانی قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: رشته ورزشی دو و میدانی، از جمله رشته های ورزشی پایه و پر مدال در مسابقات جهانی و المپیک است و لازمه موفقیت در آن بهبود عملکرد ورزشکاران در سنین پایه است؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر، تاثیر 8 هفته آزمایش پلایومتریک و مقاومتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران نوجوان ورزشکار (دو و میدانی) بود. مواد و روش ها: روش این پژوهش نیمه تجربی بود و با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش را نوجوانان دو و میدانی کار 12 تا 17 ساله تشکیل دادند. نمونه آماری شامل 45 نفر از نوجوانان تیم های فعال در لیگ های استان تهران بودند که به صورت تصادفی در 3 گروه آزمایشات پلایومتریک، مقاومتی و کنترل (هر 3 گروه با تعداد 15 نفر) قرار گرفتند. در این مطالعه، برنامه آزمایشی شامل 8 هفته آزمایش (هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه) برای گروه های آزمایش بود. گروه کنترل نیز در تمرینات معمول تیم های خود شرکت کردند. برای بررسی توان از آزمون سارجنت، برای بررسی سرعت از آزمون دوی سرعت 30 متر، برای بررسی تعادل پویا از آزمون تعادل تست ستاره و برای ارزیابی انعطاف پذیری از آزمون تخته انعطاف پذیری استفاده شد. برای تحلیل داده ها در کنار آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و غیره) از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در نسخه 24 نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد 8 هفته آزمایش پلایومتریک و مقاومتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی پسران نوجوان دو و میدانی کار نسبت به گروه کنترل اثر معناداری دارد. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد گروه آزمایش پلایومتریک بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی نسبت به گروه آزمایش مقاومتی در پسران 12 تا 17 ساله اثربخشی بیشتری دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش می تواند درزمینه ارتقای عملکرد جسمانی ورزشکاران نوجوان دوومیدانی موثر باشد و بهبود رکوردها را در رقابت های آن ها افزایش دهد.

مقدمه و اهداف: اختلال بالینی بیماری عروق کرونری قلب عمدتاً در نتیجه آترواسکلروز شریان های کرونری ایجاد می شود. فرآیند آترواسکلروز نوعی پاسخ التهابی به آسیب اندوتلیال دیواره شریان است. فاکتورهای بیومکانیکی و آسیب های همودینامیکی از عوامل اصلی آسیب بافت اندوتلیال می باشد. گسترش آترواسکلروز سبب خرابی و گاهاً از دست دادن مهلک عملکرد قلب خواهد شد. هدف از پژوهش حاضر، مروری سیستماتیک بر مطالعات انجام شده جهت بررسی اثر تمرینات توانبخشی ورزشی بر متغیرهای بیومکانیکی عروق کرونر بیماران آترواسکلروتیک بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر با جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی معتبر شامل ScienceDirect، Elsevier، PubMed، Springer، SID و Magiran به دو زبان انگلیسی و فارسی با جستجوی کلمات توانبخشی ورزشی، بیومکانیک، آترواسکلروز و عروق کرونر در بازه زمانی 1998 تا 2018 میلادی انجام و بررسی نهایی بر روی 38 مقاله با ارتباط مستقیم انجام شد. یافته ها: مروری بر نتایج یافته های قبلی، مؤید آن است که در اثر بروز آترواسکروز شریان، ساختار دیواره عروق و ماهیت اجزای تشکیل-دهنده آن تغییر یافته و سخت و ضخیم می گردد. ضمن اینکه با گسترش آترواسکروز شریان، جریان خون از حالت یکنواخت به جریان تلاطمی تغییر وضعیت می دهد. نیروهای مکانیکی وارده بر دیواره عروق شامل استرس های برشی جریان خون بر لومن رگ و استرس های پیرامونی ناشی از فشار خون با پیشرفت جراحات آترواسکلروز تغییر الگو داده و بر شدت بیماری خواهند افزود. مطالعات نشان داده که اثرات توانبخشی ورزشی بر بیماران آترواسکلروتیک شامل تغییرات مورفولوژیکی خواهد بود که منجر به بهبود جریان خون می گردد. افزایش سطوح استرس برشی ناشی از تمرین منجر به کاهش مقاومت عروق و افزایش پرفوژن بافتی، کاهش سختی عروق، افزایش ظرفیت اتساع پذیری عروق، افزایش قطر لومن شریان، جلوگیری از گسترش پلاک آترواسکلروتیک و بهبود آنژیوژنز و آرتریوژنز می شود. توانبخشی ورزشی موجب کاهش ناتوانی، کاهش نیاز به رویه های مداخله-ای، بهبود ریسک فاکتورهای قلبی-عروقی، بهبود پیدایش عروق جدید میوکارد، کاهش مرگ ومیر و بهبود کیفیت زندگی می-گردد. ضمناً تمرینات ورزشی ترکیبی (هوازی-مقاومتی) بر تمرینات هوازی یا تمرینات مقاومتی به تنهایی برتری دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات توانبخشی ورزشی ضمن جلوگیری از گسترش آترواسکلروز و محافظت در مقابل وقایع قلبی-عروقی عمده، موجب بهبود تمامی متغیرهای بیومکانیکی عروق کرونری قلب گردیده و بیماران در وضعیت نسبتاً پایدار به سر می برند. ضمناً تمامی مطالعات بر این موضوع اتفاق نظر دارند که انجام تمرینات بایستی به طور منظم و ترجیحاً در طول هفته با شدت بالای متوسط و به صورت ترکیبی اجرا گردد.

هدف: از آنجایی که سفتی به عنوان یکی از خواص ساختارهای ویسکوالاستیک بدن، به لحاظ نظری می تواند برریسک بروز آسیب اثرگذار باشد، هدف از انجام این تحقیق، تعیین ارتباط سفتی اندام تحتانی با متغیرهای منتخب بیومکانیکی مرتبط با ریسک بروز آسیب در افراد جوان فعال سالم بود. روش بررسی: 20 دانشجوی پسر فعال و سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی به طور داوطلبانه در این تحقیق نیمه آزمایشی شرکت کردند. آزمودنی ها Hopping عمودی به سه شیوه دوطرفه، یک طرفه روی پای برتر و یک طرفه روی پای غیر برتر و با سه استراتژی ترجیحی، کنترلی (فرکانس 2/2 هرتز) و بیشینه را برای تعیین متغیرهای سفتی اندام تحتانی و آزمون فرود تک پا از روی سکو را برای تعیین متغیرهای اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین، نرخ بارگذاری و انرژی جذب شده مکانیکی اجرا کردند. متغیرهای بیومکانیکی ذکر شده توسط دستگاه فورس پلیت و سیستم آنالیز حرکت سنجیده و محاسبه شدند. ارتباط سفتی اندام تحتانی با متغیرهای اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین، نرخ بارگذاری و انرژی جذب شده مکانیکی در اجرای فرود از طریق آزمون همبستگی پیرسون با سطح معناداری 0/05 تعیین شد. یافته ها: از بین متغیرهای سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping با استراتژی های مختلف (استراتژی کنترلی، ترجیحی و بیشینه)، سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping بیشینه یک طرفه با متغیر اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین (0/01=p) و نرخ بارگذاری (0/01=(p رابطه معنادار و مثبت، و سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping کنترلی با متغیر انرژی جذب شده مکانیکی رابطه معنادار و منفی (0/02=p) نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق، می توان بیان کرد سفتی بالای اندام تحتانی موجب افزایش ریسک بروز آسیب های استخوانی مانند Osteoarthritis مفصل زانو و Stress Fracture می شود، درحالی که سفتی پایین اندام تحتانی ریسک بروز آسیب های بافت نرم را افزایش می دهد. بنابراین به نظر می رسد سفتی بالا یا پایین اندام تحتانی به منظور کاهش ریسک بروز آسیب مزیت محسوب نمی شود و احتمالا مقداری بهینه برای آن وجود دارد.

مقدمه و اهداف با توجه به ادعای اثرگذاری فعالیت ورزشی منظم بر عملکرد قلب، هدف از انجام این مطالعه تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر متغیرهای منتخب همورولوژیکی، همودینامیکی و بیومکانیکی عملکرد عضله قلب مردان میانسال مبتلا به عارضه قلبی بود.مواد و روش ها در این پژوهش نیمه آزمایشگاهی، 34 بیمار قلبی مرد میانسال در محدوده سنی 40 تا 65 سال، متعاقب سکته قلبی، پیوند بای پس عروق کرونر و مداخله عروق کرونر از راه پوست شرکت داشتند و در 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، به مدت 8 هفته، 3 بار در هفته تمرینات هوازی زیر بیشینه انجام دادند. از آمار استنباطی آنالیز کوواریانس و تی وابسته به همراه آزمون ویلکاکسون به منظور مقایسه درون گروهی و بین گروهی در سطح معنی داری p≤0/05 استفاده شد.یافته ها نتایج افزایش معنادار متغیرهای همورولوژیک (گلبول سفید خون، سرعت رسوب گلبول های قرمز، هماتوکریت و لیپوپروتئین ها)، متغیرهای همودینامیک (حجم ضربه ای، ضربان قلب استراحتی و فشار خون دیاستولیک) و متغیرهای بیومکانیک عملکرد قلب (کسرجهشی، ابعاد و حجم حفرات قلب) (p≤0/05) در پی برنامه توان بخشی (تمرین هوازی) را نشان داد. نتیجه گیری با توجه به نتایج، با عنایت به ماهیت اثرگذاری تمرینات هوازی بر متغیرهای مختلف خون، پروتکل تمرینی مورد استفاده در این پژوهش را می توان برای بهبود عملکرد متغیرهای هماتولوژیک، همودینامیک و عملکرد بیومکانیکی عضله قلب بیماران قلبی توصیه کرد.

مقدمه و اهداف: پارگی لیگامنت متقاطع قدامی یکی از آسیب های شایع در ورزشکاران می باشد و استفاده از بریس پروفیلاکتیک، به منظور کاهش وقوع یا کاهش شدت این آسیب می باشد. با این حال به نظر می رسد بریس قابلیت محدود کردن عملکرد ورزشکار را دارد. هدف تحقیق مرور مقالات در حیطه اثرات استفاده از بریس پروفیلاکتیک زانو بر متغیرهای بیومکانیکی و عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامنت متقاطع قدامی است. مواد و روش ها: با جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتیSID، Elsevier، Sport Discus، Pub Med، Science Direct، Springer با کلیدواژه های مورد نظر، نهایتا 15 مقاله درباره تاثیر بریس بر متغیرهای بیومکانیکی موثر بر عملکرد ورزشی و 10 مقاله در مورد تاثیر بریس بر عوامل خطرزای بروز آسیب مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بررسی تحقیقات در ورزشکاران بدون سابقه آسیب لیگامنت نشان داد که اغلب تحقیقات بیانگر اثر مثبت بریس برکاهش عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامنت بوده و بریس را سبب محدودیت متغیرهای کینتیکی ندانسته اند؛ با این حال چهار تحقیق از شش تحقیق بیانگر اثر منفی بریس بر متغیرهای کینماتیکی می باشد. همچنین با بررسی تحقیقات در ورزشکاران با سابقه آسیب لیگامنت مشخص گردید که بریس سبب بهبود متغیرهای کینتیکی شده، ولی از دو تحقیق انجام شده یک تحقیق بیانگر اثر منفی بریس بر متغیرهای کینماتیکی بوده و از پنج تحقیق صورت گرفته سه تحقیق بیانگر اثر مثبت بریس بر کاهش عوامل خطرزای بروز آسیب و دو تحقیق، بی اثر بودن بریس را گزارش نمود. نتیجه گیری: می توان گفت که ورزشکاران بدون آسیب، می توانند از بریس به منظور کاهش خطر پارگی لیگامنت استفاده کنند. همچنین ورزشکاران متعاقب آسیب لیگامنت می توانند از اثرات مثبت بریس برای بهبود قدرت، توان و تعادل بهره ببرند؛ با این حال به طور قطع نمی توان گفت که بریس سبب کاهش احتمال آسیب مجدد این لیگامنت می شود.

زمینه و هدف: با توجه به افزایش روزافزون استفاده از کوله پشتی توسط کودکان و نوجوانان و گزارش های متناقض در خصوص معایب و محاسن استفاده از آن در ایجاد خستگی، درد و برخی آسیب های اسکلتی عضلانی، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر حمل کوله پشتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (فضایی زمانی، کینماتیک زاویه ای و کینتیکی» حین راه رفتن دختران و پسران 7 تا 10ساله بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه آزمایشگاهی، از 26 دانش آموز (13 پسر و 13 دختر) شرکت کننده، آزمون راه رفتن حین حمل کوله پشتی در 4 شرایط صفر، 10، 15 و 20 درصد وزن بدن برای تحلیل متغیرهای منتخب فضایی زمانی، کینماتیک زاویه ای و کینتیکی گرفته شد. برای مقایسه متغیرهای مذکور در 4 شرایط، از آزمون آماری تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری همراه با آزمون تعقیبی ضریب تصحیح بونفرونی استفاده شد (0/008>P). یافته ها: نتایج تفاوت معناداری بین وضعیت های صفر با 20 درصد در میزان طول گام، عرض گام و میزان آهنگ قدم برداری نرمالیزه، درصد مراحل حمایت یگانه، دوگانه و نوسان، حداکثر زوایای فلکشن زانو و دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن مچ پا و قله اول و دوم نیروی عمودی نرمالیزه و نیروی عمق فرورفتگی را نشان داد (0/008>P). به علاوه، تفاوت معناداری بین وضعیت های صفر با 15 درصد در میزان عرض گام و آهنگ قدم برداری نرمالیزه، حداکثر زاویه پلانتار فلکشن مچ پا و قله اول و دوم نیروی عمودی نرمالیزه مشاهده شد (0/008>P). همچنین تفاوت معناداری در میزان حداکثر زاویه پلانتار فلکشن مچ پا و قله اول نیروی عمودی نرمالیزه بین وضعیت های 10 درصد با 20 درصد و میزان قله دوم نیروی عمودی نرمالیزه بین وضعیت های صفر با 10 درصد وجود داشت (0/008>P). نتیجه گیری: هنگام استفاده از کوله پشتی با وزن های مختلف، آگاهی از اثرات متعدد بیومکانیکی مفید بوده و به تجویز وزن مناسب جهت حمل کمک می کند. ضمنا به دلیل تغییرات بیومکانیکی اندک، حداکثر وزن حمل کوله پشتی برای کودکان در محدوده 10 درصد وزن بدن آن ها مناسب است. البته در این زمینه به دلیل تفاوت های فردی احتیاطات لازم باید صورت بگیرد.